شعر عارفانه دو

تو مرا جان و جهانی چه کنم جان و جهان را

نفسی یار شرابم نفسی یار کبابم

ز همه خلق رمیدم ز همه بازرهیدم

ز وصال تو خمارم سر مخلوق ندارم

چو من اندر تک جویم چه روم آب چه جویم

چو نهادم سر هستی چه کشم بار کهی را

چه خوشی عشق چه مستی چو قدح بر کف دستی

ز تو هر ذره جهانی ز تو هر قطره چو جانی

جهت گوهر فایق به تک بحر حقایق

به سلاح احد تو ره ما را بزدی تو

ز شعاع مه تابان ز خم طره پیچان

منگر رنج و بلا را بنگر عشق و ولا را

غم را لطف لقب کن ز غم و درد طرب کن

بطلب امن و امان را بگزین گوشه گران را

من از کجا پند از کجا باده بگردان ساقیا

بر دست من نه جام جان ای دستگیر عاشقان

نانی بده نان خواره را آن طامع بیچاره را

ای جان جان جان جان ما نامدیم از بهر نان

اول بگیر آن جام مه بر کفه آن پیر نه

رو سخت کن ای مرتجا مست از کجا شرم از کجا

برخیز ای ساقی بیا ای دشمن شرم و حیا

بیا بیا دلدار من دلدار من

تویی تویی گار من گار من

بیا بیا درویش من درویش من

تویی تویی هم کیش من هم کیش من

هر جا روم با من روی با من روی

روز و شبم مونس تویی مونس تویی

ای شمع من بس روشنی بس روشنی

تیر بلا چون دررسد چون دررسد

دل را کجا پنهان کنم

ای فخر من سلطان من سلطان من

چون سوی من میلی کنی میلی کنی